...

Wychodzisz z domu w cudowny słoneczny poranek. Zakładasz słuchawki z ulubioną muzyką, bo ptaków i tak nie słychać w betonowej dżungli. Tylko mechaniczne konie tych, którzy spieszą by ratować gospodarkę albo zaparzyć pierwszą w tym dniu kawę. Po czterdziestu minutach spokojnego spaceru docierasz do miejsca w którym spędzisz osiem godzin. Powala cię chłód z klimatyzacji, która przez resztę dnia brzęczy ci nad uchem, powoduje opuchnięcie gardła i kichanie.Wklepujesz do komputera dane i masz wrażenie, że to co robisz mogła by wykonywać małpa po krótkim przeszkoleniu. Wychodzisz do toalety, wracasz z herbatą, wychodzisz do toalety, wracasz z wodą. I powtarzasz te czynności w regularnych odstępach, bo to niezdrowo tak tkwić przed ekranem i nogi puchną od siedzenia na krześle, więc przejść się trzeba. I słaba to motywacja, gdy wiesz że zarabiasz tyle co człowiek rozdający Metro, a masz za sobą studia, jedne drugie piętnaste i ciągle się doszkalasz i piszesz jakieś teoretyczne pierdolety, które czyta garstka wybranych osób z niby branży. I wiesz, że nie dostaniesz podwyżki, nagrody, awansu, ominie cię talon na balon. I każdy kowalem losu swego niby i że taki charakter narodowy że narzekać trzeba, ale wiesz dobrze, że jakiś palec losu albo boży wsadził cię w spieprzone bloki startowe i ciągnie się to za tobą jak karawana jakaś. I czytasz te książki o motywacji i naprawdę starasz się zebrać w sobie i zmienić przekształcić od nowa zacząć. I coś robisz w tym kierunku żeby lepiej było ale jakby kto już wytyczył ci ścieżkę błędów starych i niedoróbek a ty jak ten Syzyf, Atlas jakiś, i ciągle od nowa. I wiesz, że teraz jednym ratunkiem jest trzy zet, zatańczyć zapić i choć na chwilę zapomnieć.