od Gretkowskiej do Tokarczuk

Na studiach zaczytywałam się Gretkowską. Gęsta jak węgierski gulasz proza, pełna sensualnych porównań, słów z których skapywał niczym z palącej się świecy erotyzm, bardzo mi odpowiadała. Kiedy jednak spróbowałam zmierzyć się z jej najnowszą powieścią "Trans", czułam się jakbym po latach noszenia szpilek, znów włożyła glany. Niewygodnie, nieadekwatnie. Może proza Gretkowskiej to proza inicjacji, dobry towarzysz do poznawania własnej cielesności i seksualności, lekcji męskości i kobiecości, może za sprawą tego w jaki sposób pisze można zmierzyć się z samą sobą i nazwać to co ukryte i nienazwane? Dziś wiem, że nie wrócę do jej pisania, nie jest już dla mnie. Może to upływ czasu, ale szukam w prozie czegoś innego, innych doznań, mniej cielesnych. Język to nie pieśń ciała, ale łkanie duszy, melodia składająca się ze starannie dobranych akordów. Dziś zaczytuję się w książkach Tokarczuk. To proza wymagająca, gdzie każdy akapit jest przystankiem, a jednocześnie drogą. I jest to - przejście od jednej pisarki do drugiej - jedyny przejaw upływu czasu, z którego się cieszę.