Baczyński film

Zdaje się, że reżyser tego filmu nie mógł podjąć decyzji czy chce zrobić obraz dokumentalny, czy fabularny. Czy mają w nim być dialogi, czy lepiej nie. Czy ma opowiadać o samym poecie, czy środek ciężkości przesunąć na osoby z jego otoczenia i w ten sposób namalować jego portret. Powstał zatem niestrawny miszmasz, momentami groteskowy, częściej przerażający, poprzez fatalne zestawienie środków wyrazu. Patchwork posklejanych byle jak faktów, osób i zdarzeń, sprawiający wrażenie, że reżyser przeczytał o poecie w Wikipedii i na tym oparł swoją pracę.  Kiczowate sceny, których w filmie nie brakuje (np. cień samolotu nad grobem ojca) są uzupełnione wierszami. I nie miałabym nic przeciwko takiemu zabiegowi, gdyby nie fakt, że wiersze interpretują uczestnicy poetyckiego slamu. Amatorzy z fatalną dykcją i jeszcze gorszymi zapędami interpretatorskimi. Gwałt na poezji. Po raz pierwszy w kinie zamiast zamykać oczy, zatykałam uszy. Ten film to popkulturowe rzygowiny dla kolekcjonerów lajków na Facebooku i zaczynających dzień od sprawdzenia nowych filmików na YouTube. Odradzam.